1920

Rutherford,  Londra Kraliyet Topluluğunda verdiği bir ders sırasında nötronların mevcudiyeti ile ilgili kuramsal düşüncelerini dile getirdi.

1921

Ernest Rutherford ve James Chadwick,  Karbon, Oksijen, Lityum ve Berilyum dışındaki bütün atomların transmutasyonunu (başka atomlara dönüştürülmesini) gerçekleştirdi. 

1922

İngiliz P.M.S. Blackett, atomların transmutasyonu (başka atomlara dönüştürülmesini)  ile ilgili deneylerine başladı. 

Niels Bohr; atom yapısının yörüngesel elektron kabuklarından oluştuğunu öne sürdü.

1923

Fransız bilim adamı Luis Victor de Broglie, elektronların hem parçacık hem de dalga özelliği gösterdiğini keşfetti. Bu keşif Einstein’ın kuramını destekler nitelikte idi.

1924

Kuantum istatistiği alanında 1920 yılında Hindistanlı bilim adamı Satyendra Nath Bose tarafından ışık paketleri için geliştirilen Bose-Einstein istatistikleri, Einstein tarafından atomlar için genelleştirildi. 

1925

Werner Heisenberg; Max Born ve daha sonraları da Erwin Schrödinger kuantum mekaniğini formüle etti ve bunu bilim dünyasına açıkladı. Heisenberg kuantum mekaniğinin ortaya çıkartılmasından ötürü 1932 yılında Fizik alanında Nobel ödülüne layık görüldü.  

1926

Albert Abraham Michelson, ışığın hızını yeni bir yöntemle ölçtü ve o ana kadar bilinmekte olan değeri daha da geliştirdi.

1927

Werner Heisenberg “belirsizlik prensibini”  açıkladı. Bu prensibe göre, herhangi bir parçacığın hem konumunu ve hem de momentumunu belirlemek mümkün bulunmamaktadır.   

Boston’lu bir Fizikçi olan Herman Blumgart, ilke kez ışınetkin izotopları bir kalp hastalığını teşhis etmek amacıyla kullandı.

1928

Paul Dirac, anti-parçacıkların mevcudiyetini öne sürdü.

Amerikan Fizikçi Van de Graaff, elektrostatik parçacık hızlandırıcısı geliştirdi.

1929

Ernest O. Lawrence ilk siklotron aygıtını kuramsal olarak tasarımladı.  Bu aygıt, protonları hızlandırıp, atom çekirdeğinin üzerine göndermek üzere  hazırlandı.  Ernest O. Lawrence, 1939 yılında, siklotronu keşfedip, geliştirdiği ve bu aygıtla elde ettiği sonuçlardan dolayı, Fizik alanında Nobel ödülünü kazandı. 

John Crockcroft ve E. T. S. Walton, protonları hızlandırmak amacıyla yüksek-voltajlı bir aygıt geliştirdi ve “doğrusal hızlandırıcı” olarak adlandırdı.  Bu aygıtla, nükleer tepkimelerle (atomların başka atomlara dönüştürülmesi) ilgili çalışmalar gerçekleştirdi ve 1951 yılında Fizik dalında Nobel ödülünü kazandı.